Είναι ωραίο να βλέπουμε ταινίες για να περνάει η ώρα μας, παρακολουθώντας απίθανα σενάρια να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Πολλές φορές μάλιστα, σχετιζόμαστε με τους πρωταγωνιστές και κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε τη ζωή τους με τη δική μας. Κατ’ επέκταση, προσπαθούμε να εφαρμόσουμε στην πραγματική ζωή αυτά που κάνουν οι ήρωες στις ταινίες. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, ειδικά μέσα στις σχέσεις μας.
Ο έρωτας στο Χόλυγουντ είναι δοσμένος με πολύ λάθος τρόπο και συχνά με αρκετές δόσεις υπερβολής.
Συναισθηματική ένταση αντί για συναισθηματική ποιότητα
Το Χόλυγουντ υπερβάλει, γιατί αυτός είναι ο σκοπός του. Αν σου παρουσίαζαν μια καθημερινή συνηθισμένη ιστορία το πιο πιθανό είναι να μην την έβλεπες ποτέ. Το πρόβλημα είναι ότι, στην υπερβολή του, εστιάζει στην συναισθηματική ένταση και όχι στην συναισθηματική ποιότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο γνωστή ιστορία αγάπης, του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Μιλάμε για τον έρωτα δύο 13χρονων που αυτοκτονούν μετά από πέντε μέρες γνωριμίας και ανεκπλήρωτου έρωτα.
Στις ταινίες βλέπουμε σκηνές έντονου πάθους, που συχνά ακολουθείται από επικούς χωρισμούς. Κατόπιν, αχαλίνωτο σεξ και μετά επικοί τσακωμοί ξανά και πάει λέγοντας. Η σχέση καθορίζεται από το δράμα και όχι από τις θετικές εμπειρίες, το οποίο είναι λάθος. Αυτή η –πάντα στα άκρα- διαχείριση, μόνο παραγωγική και ρεαλιστική δεν είναι. Αντιθέτως είναι ό,τι πιο άρρωστο μπορείς να συναντήσεις σε μια σχέση.
Το λάθος είναι ότι επηρεασμένοι από αυτά, που βλέπουμε στον κινηματογράφο, κυνηγάμε σχέσεις που είναι ακραίες, επειδή αυτό είναι το συγκλονιστικό και αγνοούμε σχέσεις που είναι σταθερές και σίγουρες.
Ο έρωτας θα σου χτυπήσει την πόρτα
Στις ταινίες υπάρχει αυτή η φαντασίωση ότι ακόμα και αν είσαι αδιάφορος, κλειστός, αντικοινωνικός, αν κάτσεις να περιμένεις, η ευκαιρία θα έρθει από μόνη της στην πόρτα σου. Αν σου συμβεί ποτέ αυτό, να μου πεις και εμένα πώς συνέβη. Μόνο στις ταινίες συμβαίνουν αυτά. Αν θέλεις αποτελέσματα, τότε θα πρέπει να σηκωθείς από την καρέκλα σου, να κάνεις προσπάθεια και να γίνεις κάτι καλύτερο.
Αγνοείς την απόρριψη
Το Χόλυγουντ έχει την τάση να εστιάζει στον επίμονο πρωταγωνιστή. Αυτόν που αγνοεί όλες τις ενδείξεις και παρ’ όλο που η κοπέλα τον απορρίπτει, αυτός επιμένει να πιέζει μέχρι να τη ρίξει. Ή αντίστοιχα, την επίμονη γυναίκα που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να κερδίσει τον άντρα που θέλει, αγνοώντας τις επιθυμίες ή τις ανάγκες των άλλων. Τόση επιμονή αγγίζει τα όρια της παρενόχλησης και με απλά λόγια, σε κάνει κουραστικό άτομο. Αν κάποια ή κάποιος σου πει ότι δεν ενδιαφέρεται να σε γνωρίσει περισσότερο ή σου ξεκαθαρίσει ότι δε θέλει ερωτική σχέση αυτή την περίοδο, τότε οφείλεις να το σεβαστείς, ανεξαρτήτως με το τι πιστεύεις.
Επίσης, πολλοί θεωρούν ότι μια δημόσια εκδήλωση αγάπης ή θαυμασμού είναι αρκετή για να κερδίσεις το άτομο που σε ενδιαφέρει. Ίσως και να είναι, αλλά για πόσο διάστημα; Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι σταθερό και αξιόπιστο άτομο. Να καλύπτεις τις ανάγκες του/της συντρόφου σου στα καθημερινά θέματα και όχι μία στο τόσο, όταν αισθάνεσαι ότι υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει.
Πόνος στο όνομα της αγάπης
Δεν ξέρω ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα και την εφάρμοσε στα σενάρια, αλλά θεωρείται πετυχημένη ιδέα να υποφέρεις και να πονάς για την αγάπη. Συχνά το ζούμε, ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες. Ξενυχτάμε, πίνουμε, μπλέκουμε σε καυγάδες, χτυπάμε τατουάζ, βριζόμαστε με φίλους και γνωστούς και κάπου στην άκρη του μυαλού μας, ελπίζουμε ότι κάποιος θα το πει στο άτομο που μας ενδιαφέρει για να καταλάβει πόσο το αγαπάμε και πόσο το θέλουμε. Αν πιστεύεις ότι ο έρωτας και η αγάπη περνούν από τον πόνο, τότε αυτό θα δημιουργήσεις και μέσα στη σχέση σου. Θα φτιάξεις καταστάσεις, όπου θα επιδιώκεις τον πόνο για εσένα ή τους άλλους, ως απόδειξη αγάπης και αφοσίωσης.
Να ξέρεις ότι οι καλύτερες σχέσεις είναι οι παραγωγικές, όπου και οι δύο γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και έχουν κίνητρο, ο ένας από τον άλλο, για εξέλιξη. Μια επιτυχημένη σχέση δε χαρακτηρίζεται από την αλληλεξάρτηση, αλλά από την αλληλοϋποστήριξη.